پادشاها از سکوتت خوانده ام فرمان به رفتن داده ای!

بی سبب افتان و خبزان امر به رفتن کرده ای!/

پادشاها لطف و انصافت کجاست؟

آنهمه عشق و وفایی که گفتی پس کجاست؟/

امر و فرمانت مثال خنجری بر قلب بیمارم نشست

این غرور و این دلم با حکم تو در هم شکست/

درد این تحقیر مرا دیوانه کرد

چون امیدم را بکشت و عشق را ویرانه کرد/

پادشاها میروم،بی مزد و منت میروم

با دلی پرخون  و اندوهی فراوان میروم/

با تنی زخمی و روحی پر ترک من میروم

با دلی ماتم زده از سوی تو من میروم/

پادشاها از برای خاطر تو میروم

چونکه فرمان داده ای من میروم/

پادشاها میروم،بی کم و کاست هم میروم

پادشاها دلبرم، با عشق بر تو میروم/

پادشاها میروم، من میروم

با تنی پرخون و بی دل می روم/

میروم تا که شاید این دلت باور کند

قصه عشق مرا در این جهان اعلان کند/

عاشقی بودم مثال همرهی در کوی تو

خسته گشتی و شدم من هم بُــرون از کوی تو/

 (شعر: امیر امیری)